Bir an durdum... Dusundum... Yillari hesaplamaya basladim. Yok yok.. Yanlis hesapladim sanirim. Hemen cebimden cep telefonumu cikardim, hesap makinesiyle hesapladim. Bir yanlislik yoktu. Sonuc 25'ti. Ben kabul etsem de etmesem de.
Evet annem beni 25 yasindayken dogurmustu. Bunu daha once hic dusunmemistim. Annem beni kac yasinda dogurdu diye merak etmemistim ya da ben hatirlamiyorum. Demek ki daha once bazi seylerin bu kadar farkinda degildim.
Ben, annemin beni dogurdugu yastayim. Bir an durdum dusundum. Sadece bir kac dakika, cok degil. Annemin anlattigi kadariyla cocuklugu, ailesi, evlenmesi, bu sureclerde yasadiklari, hepimizin kucuklugune dair hikayeler, bazi fotograflar... Bu hikayeler ki benden sonrasina ortagim... Bazilarini hayal meyal, bazilarini dun gibi hatirliyorum...Bazilari hic aklimdan cikmiyor, gozumun onunden gitmiyor.
Hayatimda 2 onemli kadin var. Biri annem digeri anneannem... Anlattiklari ve yasadiklari kolay degil her ikisinin de. Her seye ragmen `` her iste bir hayir var ``, ``kismet degilmis``, ``sukretmesini bil`` gibi ogutleri vardir hep. Her turlu kotu sey karsisinda guclu durabilmeyi basarmis insanlar her ikisi de. Nasil bu kadar guclu olabiliyorlar diye dusunurum cogu zaman.
Ikisine de hayranim. Ama onlar gibi olamiyorum. Ne kadar guclulerse o kadar zayifim. Ne kadar sabirlilarsa o kadar sabirsizim. Ne kadar mucadelecilerse o kadar pes etmeye hazirim. Ne kadar cesurlarsa o kadar korkagim. Bazi seyler karsisinda hemen pes eder, aglamaya baslarim, ikisinden birinin gelip sarilmasini, gececek demesini beklerim. Sıkıntılı oldugumda aklıma sadece ikisi gelir. Seslerini duymak isterim. Anlatacaklarimi anlatamam, derdimi soyleyemem. Naber nasilsin dediklerinde yalandan soyledigim '' iyiyim'' e bile inanirim. Onlarin seslerini duymak her seyi unutturur bana. Agriyan yerime dokunsa, yanimda otursa, sarilsa her sey gececek gibi gelir. Varligi yeter derler ya. Tam olarak bu iste.
Oturup dusundugum o birkac dakikada bunlar geldi aklima. Annemin yerine koydum kendimi. Yasim 25. Annem de beni bu yasta dogurdu ? Ya ben? Ben bu yasta bir cocuk dogurabilir miyim ? Dogursam bakabilir miyim ? Daha kendim anneme muhtacken, bir cocugu ne kadar saglikli buyutebilirim ? Annemin bana verdigi guveni ben ona ne kadar verebilirim ki?
Annem ve anneannem her ikisi de kendilerinden cok cocuklarini, torunlarini dusunen insanlardir. Sabah kalkip da kahvalti hazirlayan bir annem oldugu icin cok sansliyim... Kucukken herkes boyleydi aslinda. Ama zaman gecip de kahvalti yapmadan disari cikan arkadaslarima ben sasirirken, kahvalti yapmadan disari adim atmayan bana da onlar sasirirdi. Annen kahvalti hazirlamiyor mu sana gibi safca sorular sorardim... Sonra cok garipsedigim bu durumu evde gelip anneme anlatirdim :)) Artik bu duruma alistim tabi...
Ben buyudukce gucsuzlesen bir insanim... Buyudukce daha da muhtac oldum sanki...Hastalandikca cocuklastim. Daha korkak oldum...Daha duygusal oldum...Gozyaslarim daha kolay dokulur oldu. Annemin ve anneannemin kiymetini daha iyi anladim... Durdum dusundum... Annemin 25yasina kadar yaptiklarini ve 25 yasindan sonra yaptiklarini, yasadiklarini.... Hicbirini yasamadim... Hicbir zaman o kadar guclu, sogukkanli olmadim, olmayacagim da. Ister miydim o kadar guclu olmayi ? Kim istemez ki ?
Uzun zamandir blog yazmiyordum. Dun bu dusunceler aklimdan gecince oturup yazmak istedim birseyler. Aklimda durmasin ucup gitmesin istedim. Yazili kalsin bir yerde dedim. Aglaya aglaya yazdim... Her ikisini de coooook seviyorum. Acik acik sizi seviyorum diyemiyorum. Yuzlerine karsi soylemeyerek ama hareketlerimle belli ederek acigi kapatmaya calisiyorum. Allah ikinizi de basimizdan eksik etmesin. Her zaman yanimizda olun Canim annem ve Canim anneannem...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder