13 Ocak 2011 Perşembe

2011'in ilk yazısı...

Uzun zamandır yazmıyordum. Sebebi vakit bulamamam değil,yazacak bir şeyimin olmamasıydı. Ayrıca twitter'a alışmam da bir sebep olabilir.Yazıp çıkmak daha işime geliyor :) Bu aralar yazacak bir şeyler çıkmaya başladı,belki arada gelip bir iki şey karalarım... Bu yazı aynı zamanda 2011'in de ilk yazısı olacak. Gönül isterdi ki neşeli konularda yazayım,okuyan keyiflensin... Malesef öyle olmayacak...Malum 2011 pek iyi gelmedi. Henüz ayın 14ü olmasına rağmen özellikle ülke olarak iyi şeyler yaşamadık. Ülke olaylarındaki olumsuzluklar , kendi hayatımızdaki olumsuzluklarla birleşince insanın içini bir sıkıntıdır kaplıyor... Hayat zor malesef...

Bu aralar yazmaktan çok düşünüyorum... Neyi mi ? Hayatımı ! Çocukluğumu,ilkokulu,ortaokulu,liseyi,üniversitesiyi,bundan sonrasını... Neler yaptığımı,neler yapabileceğimi,neleri yapmam gerektiğini...Hayatımdan gelen geçen insanları...Hayatımdan çıkanları , çıkardıklarımı... Pişmanlıklarımı ve keşkelerimi. Düşündükçe daha da kötü oluyor aslında. En azından benim için. Böyle ölçüp biçtikçe elimde kalanlar keşkeler ve pişmanlıklar oluyor.Depresyona girdim giriyorum şeklinde yaşıyorum bir süredir. Belirsizliği oldum olası sevmem ve malesef bu aralar hayatım = kocaman bir belirsizlik... Nereye gideceği belli olmayan bir hayat. Bekleme aşamasında her şey. Erteleniyor tüm yapmak istediklerim. Bunlar da bana sıkıntı olarak geri dönüş yapıyor...

Her şey bir yana ben en çok çocukluğuma taktım bu aralar... Durup durup aklıma geliyor oynadığım oyuncaklar,gittiğim parklar,çocukluğumun bir kısmının geçtiği ev vs...Geçen gün o parktan geçtim...Salıncak,kaydırak yine vardı tabii. Farklıydı elbette...Yerleri değişmiş,yeni boyanmış... Yine banklar aynı yerlerinde ama. Yine bir evsiz uzanmış yatıyor. Yanından geçtiğim salıncakta bir çocuk sallanıyor,yanında annesi...O salıncakta yıllaaar önce ben de sallandım.Beni de salladı annem...O salıncağın yanından geçip giderken ben de çocukluğuma bir gidip geldim...Sallandığımı hayal ettim. Ah be! diye geçirdim içimden...Şimdi çocuk olmak vardı...Keşke tek derdim parka gidememek olsaydı. Hayat acımasız ama...Hayatımızın en güzel günlerini bile artık hayal meyal hatırlıyoruz. O günlerden daha güzel günler yaşasak sorun yok aslında. Ama ne yazık ki acı bastırıyor mutlu ,güzel günlerimizi...( Aslında bambaşka bir yazı yazacaktım ama bu yazı çıktı ortaya. O yazıyı mutlaka yazacağım daha kısa bir girişle... )

Hiç yorum yok: