Alıştım...

Alışmak bazen zor bazen de her şeyden kolaydır bizim için. İşimize geldiği gibi hareket etmek hepimizin yaptığı bir şeydir.

Doğumdan ölüme kadar sürer bu. Doğduğumuz zaman annemizin karnındaki rahatlığımızı ararız. Yeni yerimizi yadırgarız. Bir süre sonra alışırız. Farkında olmadan. Öğrenmeden. Öğretilmeden.

Sonra büyürüz etrafımızdaki insanlara alışırız. Okula başlarız... Okula ,öğretmenimize, arkadaşlarımıza, kısacası yeni çevremize alışırız. Yine kendiliğinden. Zamanla...

İşe başlarız... Yine bir alışma devresi...

Zaman her şeyin ilacı gerçekten de... Hayat hepimize farklı şeyler sunuyor... Bitmeyecek sandığımız neler bitti ? Geçmeyecek sandığımız ne acılar geçti ? Gitmeyecek sandığımız kimler gitti her birimizin hayatından... Her seferinde nasıl geçer , nasıl gider demedik mi ? Şimdi ben ne yapacağım demedik mi ? Geçer diyenlere geçmez, bitmez demedik mi ? Her şeyin başında en iyisini düşünüp en kötüsünü gördükten sonra hayatımızın sonunun geldiğini düşünmedik mi ? Çaresiz hissetmedik mi?

Bunları defalarca yaşamamıza rağmen neden her seferinde zaman faktörünü görmezden geliriz ki? Zaten biliriz ki uğruna göz yaşı döktüğümüz şeylerin yokluğuna bir kaç vakte kadar alışacağız...

Ama bazen insan belki de acı çekmek istiyor. Hayatında olmasını istediği şeylerin varlığını yaşayamadığından,yokluğunu sonuna kadar yaşamak isteyebiliyor...Sevmek istediği bir insanı doyasıya sevemediğinde bari onun acısını sonuna kadar yaşayayım diye düşünebiliyor...